اولین باری که به کارخانه سایپا وارد شدم، صداهای متنوع و هماهنگ ماشین‌آلات خط تولید خودرو توجه‌ام را جلب کرد. کارگران با نظم و دقت خاصی مشغول مونتاژ خودروها بودند. در هر مرحله از تولید، عشق به کار و تلاش برای رسیدن به بهترین کیفیت به وضوح دیده می‌شد. من از نزدیک شاهد بودم که چگونه هر قطعه کوچک به دقت در جای خود قرار می‌گیرد تا یک خودرو کامل و با کیفیت ساخته شود. این تجربه به من نشان داد که همکاری و تلاش جمعی چقدر می‌تواند در ساختن یک محصول موفق تأثیرگذار باشد. از آن روز به بعد، رویا داشتم که کارخانه‌ای داشته باشم که با همین دقت و عشق به کار مشغول تولید باشد

صدای کارکردن ماشین‌های عظیم در کارخانه پاکشوما در قم، همچون یک سمفونی صنعتی بود که من را به دنیای جدیدی برد. کارگران با دقت و تلاش بی‌وقفه در حال ساخت لوازم خانگی های مدرن بودند. دست‌هایی که با عشق و تعهد به کار مشغول بودند، من را به فکر فرو برد. اینجا فقط یک کارخانه نبود؛ اینجا جایی بود که رویاها ساخته می‌شدند. فداکاری و همت کارگران به من نشان داد که چگونه تلاش‌های بی‌شماری می‌تواند دنیایی بهتر را بسازد. از آن روز به بعد، من نه تنها به فکر داشتن کارخانه خود بودم، بلکه می‌خواستم بستری فراهم کنم تا همشهریانم نیز به آرزوهایشان برسند. کارخانه پاکشوما برای من نماد تلاش، امید و آینده‌ای روشن است.

با دیدن فرآیند تبدیل سنگ آهن به فولاد و سپس کاربردهای متنوع فولاد در صنایع مختلف، به عظمت صنعت فولاد و نقش گل گهر در این چرخه شگفت‌انگیز پی بردم. از ساختمان‌های سر به فلک کشیده تا اتومبیل‌های مدرن، همه و همه از این سنگ آهن ارزشمند ساخته می‌شدند. در آن لحظه، به خلاقیت و نوآوری مهندسان و کارگران ایرانی در صنعت فولاد احترام می‌گذاشتم.

از هر تکه سنگ آهنی که از دل خاک بیرون می‌آمد، به گنجینه‌ای گرانبها که در زیر پایمان نهفته بود پی می‌بردم. گویی هر سنگ آهن، نمادی از ثروت و قدرت ایران بود. در آن لحظه، به ایرانی بودنم افتخار می‌کردم و به آینده روشن صنعت کشورمان امیدوار می‌شدم

در میان کوه‌های سر به فلک کشیده و دشت‌های سرسبز کردستان، گویی طلای سیاهی در حال استخراج بود. طلای سیاهی که از دل زمین بیرون می‌آمد و در رگ‌های پتروشیمی کردستان جریان پیدا می‌کرد تا به هزاران محصول مختلف تبدیل شود. من مجذوب عظمت این مجتمع صنعتی بودم و به تلاش شبانه‌روزی کارگران و مهندسان آن غبطه می‌خوردم

در میان دشت‌های پهناور خراسان شمالی، گویی سمفونی‌ای از جنس صنعت به گوش می‌رسید. سمفونی‌ای که نوای خودکفایی و پیشرفت را سر می‌داد و حکایت از عزم و اراده‌ای پولادین داشت. من مجذوب عظمت این مجتمع پتروشیمی بودم و به تلاش شبانه‌روزی کارگران و مهندسان آن غبطه می‌خوردم.

با دیدن ظرافت و دقت کارگران در ساخت این ماشین‌های پیچیده، به دستانی خلاق و قلبی پر از عشق پی می‌بردم. گویی هر کارگر، با عشق و علاقه‌ای وصف‌ناپذیر، تکه‌ای از این غول‌های فلزی را خلق می‌کرد. در آن لحظه، به همه کارگران و مهندسان این سرزمین احترام می‌گذاشتم و به تلاش و پشتکار آنها برای ساختن ایران سربلند درود می‌فرستادم.

در میان غوغای ماشین آلات و رقص جرقه‌ها، در شهر ارومیه، گویی سمفونی‌ای از جنس فلز به گوش می‌رسید. سمفونی‌ای که نوای خلاقیت و نوآوری را سر می‌داد و حکایت از عزم و اراده‌ای پولادین داشت. من مجذوب ظرافت و دقت کارگران در ساخت این ماشین‌های عظیم الجثه بودم و به مهارت و تخصص آنها آفرین می‌گفتم.

با هر تکه ذغال سنگی که در دست می‌گرفتم، زمزمه‌ای از گذشته را می‌شنیدم. زمزمه‌ای از جنگل‌های انبوه و درختان سر به فلک کشیده که در اعماق زمین مدفون شده بودند و اکنون به عنوان ذغال سنگ، گرمای زندگی را به انسان‌ها هدیه می‌دادند. در آن لحظه، به قدمت تاریخ و قدرت طبیعت احترام می‌گذاشتم