همه می‌دانیم اردو جایگاه ویژه‌ای در ایجاد بسترهای مناسب‌ برای رشد و تربیت‌ کودکان، نوجوانان و جوانان، در پرورش تفکرها، خلاقیت‌‌ها و برداشت‌‌های آنها دارد. اردو محلی برای انس‌ و صفا، ارتباط باطن‌ و ظاهر و پیوند دهنده علقه‌‌های گوناگون است. در اردو نحوه زیستن در اجتماع و تعامل با یکدیگر را یاد می گیریم. فارغ از هیاهوی عادی پیرامون خویش‌، اردو باعث می شود، تأملی‌ دوباره در افکار و روش زندگی داشته‌ باشیم. پرخاطره‌ترین‌ وشیرین‌‌ترین‌ لحظات عمر همه ما‌، در سنین‌ کودکی‌ و نوجوانی‌، در اردوها رقم‌ خورده است. ماجراها، برنامه‌‌ها وبازی‌های اردویی، جُنگ‌های شبانه، برنامه‌های عبادی مشترک، صبحگاه‌ها، گشت‌ و گذارهای پر جاذبه، مسابقات دوستانه‌ و وداع آخر…. این درسهای ماندگار از جمع‌ صمیمی‌ و آشنای اردو و اردوگاه است‌.

سختی طراحی اردو، تنظیم برنامه‌ها و مکان‌های بازدیدی ما را به فکر در عرصه راه اندازی یک سامانه اردویی جامع و تعاملی فرو برده بود؛ از زمانی که اردوهای ضمن‌خدمت در مجموعه بزرگ راه مربی برای معاونین پرورشی آموزش و پرورش طراحی می‌کردیم تا وقتی دختران حاج قاسم در کنش‌های اجتماعی‌شان برای برگزاری اردو توی نقشه‌ها و گوشه کنار شهر پرسه می‌زدند و یا نوآوینی‌ها که برای تولید روایت‌های ماندگار به دل جاده‌ها و کارخانه‌ها می‌رفتند…

اما زمانی‌که ستاد ملی روایت پیشرفت به دستور رئیس جمهور عزیزمان تأسیس شد و تأکیدهای مداوم ایشان بر طراحی اردوهای روایان پیشرفت روز به روز پررنگ‌تر می‌شد، این ایده تقویت پیدا می‌کرد:

“رئیسی در ادامه به موضوع فعال‌سازی اردو‌های آموزشی پرداخت و تشکیل اردو‌های راهیان پیشرفت را پیشنهاد داد و گفت: «راهیان‌پیشرفت» در کنار «راهیان نور» راه‌اندازی شود. رئیس‌جمهور هدف از اردوی راهیان پیشرفت را ایجاد نشاط در دانش آموزان و مشاهده پیشرفت و دستاورد‌های کشور از جمله در پارک‌های علم و فناوری دانست و گفت: محیط‌های علمی و پژوهشی دانشگاهی از جمله مکان‌های بسیار جذاب و دیدنی برای دانش آموزان است و نشان دادن پیشرفت ما و دستاورد‌ها و افتخارات کشور به نسل نوجوان و جوان خنثی کننده اخبار منفی و القائات نادرست رسانه‌های خارجی به نسل امروز ماست.”

شهید سیدابراهیم رئیسی، شنبه ۱۴ آبان ۱۴۰۱

تأکیدات مقام معظم رهبری پیش از این منشأ شکل‌گیری این ایده در ریاست جمهوری و دلهای علاقه‌مندان تربیت حوزه نوجوان و جوان بود و تأمل پیش از این جایز نمی‌نمود..